Voor mijn visueel ingestelde fans

Wauw, wat een hoop tekst was dat. Gelukkig heb ik vandaag ook een paar foto's gemaakt voor de luie lezer: een korte, niet-filosofische impressie van mijn dag.

In de bus






Op de campus



Tegenover de supermarkt


Al deze foto's heb ik overigens met mijn nieuwe INQ 3G Chat gemaakt.

Mocht je visueel ingesteld zijn en toch iets meer willen weten over wetenschapsfilosofie: ik doe hetzelfde als de zwartharige dame in dit filmpje. Niet kijken in geval van epilepsie.

For science!

Na vanochtend heerlijk te hebben ontbeten met soda bread en de nieuwe avonturen van Spiderman, ben ik met de bus naar de universiteit gegaan voor een eerste afspraak met mijn supervisor hier. Mijn project de komende zes maanden is een masteronderzoek in de algemene wetenschapsfilosofie. (Dat heeft dus verder niets meer te maken met mijn bachelor wiskunde!)

Ik heb van mijn supervisor, een vriendelijke bebaarde Zwitser van eind dertig, een groot aantal tips gekregen. Zijn belangrijkste opmerking was dat ik vooral goed moet rondkijken voor ik me ergens op vastpin, zeker omdat ik ook een PhD wil gaan doen. Het onderwerp moet strategisch gekozen worden en een 'hot topic' zijn. De makkelijkste manier om ideeën op te doen is om naar werkelijk alle relevante praatjes, lezingen (en zelfs feestjes!) van mijn wetenschapsgebied te gaan. Om het mezelf wat makkelijker te maken heb ik me dus geabonneerd op de newsfeed van alle relevante filosofische instellingen in Londen. Er staan inmiddels al weer een paar leuke dingen in mijn agenda, want 'goed rondkijken' bestaat niet alleen uit goed nadenken maar zeker ook uit goed netwerken. Zo heb ik een kaartje gekocht voor een comedy night georganiseerd door een aantal Londense wetenschapshistorici en -filosofen, en een notitie gemaakt over een lezing over fundamentalisme in wetenschap en religie. Ook ga ik 'just for fun' (mijn supervisors' woorden) een aantal vakken volgen.

De leukste activiteit die mijn supervisor voorstelde was een korte conferentie (maar drie dagen) waar het halve departement heen gaat. Ik vind conferenties supermooi (oh, en de filosofie die er besproken wordt natuurlijk ook). Het mooiste aan deze conferentie is dat er ook allemaal mensen komen wiens naam ik tot nu toe alleen nog maar in mijn lesstof heb zien staan - het is een van de grootste conferenties op dit gebied. Er is een ontbijtje speciaal 'to informally mentor women entering the philosophy of science'. Er zijn twee gratis borrels. Mijn supervisor zit in de program committee, een oud-docent van me geeft een praatje. Er zijn maar drie kleine addertjes onder het gras: ten eerste is het in Montreal (Canada), ten tweede moet ik het zelf zien te bekostigen en ten derde vindt dit alles een dag voor mijn verjaardag plaats. For science dan maar?

Exterminate, Exterminate!

Vandaag was ik in de Waterstone's aan Picadilly, waar ik plots op deze engerd stuitte:



Hoewel de hele winkel vijf verdiepingen telde, heb ik slechts twee boeken gekocht: Nightwatch en Monstrous Regiment, beiden van de Brit Terry Pratchett. Pratchett, die in de jaren '90 de best verkochte auteur was in de UK, is dan ook mijn favoriete niet-literaire schrijver. Hij is verantwoordelijk voor de Discworld-serie, een satire die zich afspeelt op een platte wereld op de rug van vier olifanten op een schildpad. Bovengenoemde boeken brengen mijn totaal aantal Discworld novels op 28.

Nu zal de geïnteresseerde lezer van deze blog zich vast bedenken: woei, dan zal het wel heel goed zijn, laat ik er ook een paar van kopen! Maar waar moet je dan mee beginnnen? De verhaallijn is niet lineair, dus dat maakt deze vraag moeilijk te beantwoorden. Zelf heb ik het idee dat de eerste twee, drie boeken (The Colour of Magic, The Light Fantastic en Equal Rites) niet zo goed zijn als de latere. Het probleem is echter dat je, als je met een willekeurig later boek begint, halverwege de karakterontwikkeling van een bepaald personage zou kunnen uitkomen. Op zijn blog The Wertzone merkt Adam Whitehead op dat het misschien een beter idee is om met een losstaand boek te beginnen en daar enthousiast van te worden, en vervolgens de hele serie af te gaan. Mijn persoonlijke tip in dat geval is Pyramids, mijn favoriet, dat zich afspeelt in het Discworld-equivalent van het oude Egypte.

Bleke Britten

Vandaag ben ik naar Sainsbury's gegaan en nu ben ik verliefd. Ze hebben ALLES. Je twijfelt? Ja, ze hebben een hele kast vol vegetarische worstjes en gehaktballetjes! Ja, ze hebben meer dan tien kleuren icing! Ja, ze hebben radijsjes voor 30 pence!

Nu even serieus: ik was verrast over het gemak waarmee je in de UK gezond zou kunnen eten. Wat me weer opviel vandaag is de hoeveelheid informatie op de Britse verpakkingen. Werkelijk alles heeft een kleurcode, zodat je kan zien of je niet teveel vet, zout of suiker binnenkrijgt. Van de website van de National Health Service: "If you buy a food that has all or mostly green lights, you know straight away that it's a healthier choice. An amber light means neither high nor low, so you can eat foods with all or mostly amber lights most of the time. But a red light means the food is high in fat, salt or sugar, and these are the foods we should be cutting down on. Try to eat these foods only on occasion." Zo hebben radijsjes alleen groene stoplichten, maar geeft de Blue Stilton die ik vannochtend kocht bijna alleen maar rode lichten af.

De campagne om meer fruit en groente te eten is in de UK `Eet 5 porties groente en/of fruit per dag' (een stuk makkelijker te volgen dan het vastgeroeste `2 ons groenten, 2 stuks fruit'). Het mooie is dat een winkel als Sainsbury's werkelijk elke soort groente die ik ken in zijn schappen heeft liggen tegen een meer dan redelijke prijs (soms nog goedkoper dan in Nederland).

Persoonlijk vond ik het ook prettig dat er zoveel vegetarische opties in de supermarkt liggen. Het is niet meer echt saai of ongezond om doordeweeks vegetarisch te eten: ik zag zat vleesvervangers die niet zijn gemaakt om naar vlees te smaken (want zeg nou zelf, dan pest je jezelf alleen maar).

Genoeg gezonde opties dus. Waarom zien de Britten dan zo bleekjes? Een mogelijk antwoord zie je in Jamie Oliver's Ministry of Food, dat hartverscheurende scènes bevat over kindjes van 5 die nog nooit een home cooked meal hebben gehad maar wel de afhaalbakjes van de kebab en de cheese and chips kunnen onderscheiden. Moeders die een gasfornuis hebben maar niet weten hoe het aanmoet. Of wat dacht je van Jamie's School Dinners (vanaf 1:59 echt interessant): kinderen herkennen geen groente maar wel het logo van alle fastfoodketens. Ik raad iedereen aan om er een stukje van te kijken.

Op elke hoek een vriendelijke wijk-security guard

Vandaag ben ik voor het eerst naar mijn universiteit gegaan. Ik was verbaasd over de kwaliteit van de campus: ze hebben een geweldig mooie bibliotheek, gezellige kroegjes en... op elke hoek een vriendelijke wijk-security guard. Blijkbaar om de boeken te bewaken, want de universiteit heeft alleen departementen voor politicologie, sociologie, recht, economie en filosofie. Het was ook erg leuk om mijn departement voor het eerst te zien. Ik ben nu de trotse bezitter van een eigen e-mailadres, een eigen bibliotheekpasje, een eigen sleutel met toegang tot de computerzaal en een eigen bureau met telefoon! Blijkbaar ben ik als visiting student gelijkgesteld aan de PhD-studenten. Hoera!

Gezeten aan mijn eigen bureau heb ik met veel plezier bekeken welke vakken ik kan gaan volgen. Ze geven hier een aantal specialistische vakken die in Nederland niet te vinden zijn, dus daar ga ik zeker heen. Het blijkt bovendien dat alle hoorcolleges van de hele universiteit openstaan voor alle studenten, dus misschien ga ik zelfs nog wel bij een college ethiek zitten...

Op de terugweg naar huis ben ik de toerist gaan uithangen. Dat betekende dat ik eerst heel luxe bij de Itsu een schaal Omega 3 Salmon Supreme sushi heb gekocht en die heb opgegeten in het parkje bij St. Paul's Cathedral. Daarna ben ik naar Trafalgar Square gelopen. Dat leverde de volgende mooie plaatjes:

Everyone has a home (2)

Vandaag heb ik wat DIY-projectjes ondernomen. Ten eerste heb ik nu plastic bakjes om mijn kabels in op te bergen:



En ten tweede heb ik nu gordijnen:



Morgen ga ik voor het eerst langs bij mijn Londense universiteit. Wellicht dat deze culi- en designblogposts dan ruimte maken voor wat serieuzere zaken! (Wellicht ook niet.)

Everyone has a home

Vandaag heb ik een paar kleine dingen verbeterd aan mijn kamer.





Morgen ga ik nieuwe gordijnen ophangen, ik heb de stof al gekocht. Ze zijn lang en wit met in reliëf een bloemetjesmotief. Verder ben ik van plan wat posters op te hangen uit de museumwinkel van de National Gallery. Ook ga ik online een beter matras kopen en misschien een klein tafeltje voor naast de kledingkast. Woei!

Full English, Bar Polski

Vandaag werd ik vroeg wakker (ik heb nog geen gordijnen) en besloot ik om een full English breakfast te gaan eten. Een huisgenote had me aangeraden om rond het metrostation Angel rond te kijken dus ik heb de twee gecombineerd. Op Chapel Market vond ik het volgende:



Vooral de vegetarische worst was superlekker. Ik vind full English sowieso een van de beste dingen uit de Britse keuken... Op de foto zie je champignons, tomaat, gebakken eieren, hashbrowns, toast en koffie. Een niet-vegetarisch ontbijt heeft daarbij nog worstjes en spek.

's Avonds ben ik door twee van mijn huisgenotes meegenomen naar een Poolse bar, de Bar Polski bij Holborn, waar ik het (niet-vegetarische) hoogtepunt van deze toch al zo culinaire dag heb gegeten: pierogi , gekookt deeg gevuld met gehakt, geserveerd met stukjes skwarek erop. De Engelsen noemen het crackling, ik weet er eigenlijk niet het juiste Nederlandse woord voor: `Fat that, after roasting a joint, hardens and crispens.' Dit alles heb ik weggespoeld met Redd Raspberry, Pools frambozenbier, dat in een fles van een halve liter verkocht werd. Heerlijk!

Beide eetgelegenheden staan inmiddels genoteerd in een van de beste afscheidscadeautjes die ik kreeg: mijn eigen City Guide, waar ik kleine reviews in kan schrijven van elke plek die ik bezoek. Een 7.5 voor het ontbijt, een 7 voor de Bar Polski.

Watching the English

Vanochtend ben ik vertrokken naar Londen. Het bleek dat ik alle belangrijke materiele zaken in mijn hele leven kon passen in een trolley van 70 cm, de tas daarop van 39 cm, een laptoptas en een schoudertasje.



Terwijl ik onderweg was verwachtte ik ieder moment beroofd te worden (wat je altijd bedenkt als je met je hele leven onderweg bent, neem ik aan).

Gelukkig was het zo voorbij en voor ik het wist zat ik bij een te dure koffiezaak op St Pancras International het volgende boek te lezen:



Wat wel hilarisch was, moet ik zeggen. Mijn favoriete passage tot nu toe is een voetnoot, waarin de schrijfster (Kate Fox) het volgende vertelt:

`...I was recently given a rather charming book, published in 1931, entitled 'The English: Are They Human?' The question is rhetorical, as one might expect. The author (G.J. Renier) `came to the conclusion that the world is inhabited by two species of human beings: mankind and the English'.'

Ik ben benieuwd.

Een neushoorn op rolschaatsen

Vandaag ben ik begonnen met pakken! Ik had bedacht alles in mijn twee trolleykoffers te doen, een van 70 cm en een van 50 cm. Die eerste had ik in China van een heel schimmig mannetje gekocht, waarbij ik flink had moeten afdingen. Eigenlijk had ik hem vooral gekocht omdat ik de volgende sticker erop zo gaaf vond:


Uiteindelijk kostte de koffer zo'n 30 euro, niet gek voor een trolley met een harde huls en vier wieltjes.



Helaas was de kwaliteit van de koffer wat minder. Toen ik vanochtend wilde beginnen met pakken realiseerde ik me plotseling dat de hendel van de koffer twee jaar geleden was afgebroken. Ik wilde nog een oplossing verzinnen met duct tape, maar toen ik de hendel voorzichtig uit de koffer haalde gebeurde er dit:



Dus moest ik vanochtend alsnog de stad in voor een nieuwe. Dit was het resultaat:

Dit was een twee keer zo dure optie, maar er zit wel drie jaar garantie op en ik heb eindelijk zo'n gaaf extra tasje voor bovenop.

Jabberwock

Gisteren leek ik weer een bureaucratisch beest, dat een van de meest veelvoorkomende beurzen bewaakte, bezweerd te hebben. Het kostte ditkeer slechts vier handtekeningen en een stukje waardigheid. Ik voelde me een echte lobbyist; ik stond zelfs met een pen en een te ondertekenen document te wachten bij iemands vergaderruimte en heb wel twee mensen gestoord bij de lunch.

Bleek het beest niet helemaal verslagen! Vanochtend kreeg ik een e-mail die erop leek te wijzen dat ik deze beurs niet kreeg omdat ik collegegeld moet betalen aan mijn buitenlandse universiteit. En dat was uiteraard een misverstand. Gelukkig gold ook hier de regel 'Er is altijd iemand die je kan bellen'. Maar dan wel als volgt (schrijf je mee?):
1. Bel nooit de Studentenservice, want die zijn alleen bereikbaar bij volle maan op een dinsdag als je gele sokken draagt. Gebruik liever het internet om op de meest weggestopte universiteitssite het directe nummer te vinden.
2. Via dit nummer krijg je nooit de grootmoefti te pakken die je wilde spreken, want die heeft zonder uitzondering vandaag een vrije dag, of is net ontslagen, of ontvoerd door de Jabberwock. De grootmoefti is altijd 'misschien op de dag van de deadline tussen half tien en kwart voor tien bij de telefoon'. Spoor daarom aan tot doorverbinden met een vervangende moefti.
3. De vervangende moefti is altijd 'net even van haar bureau weg'. Bel vijf minuten voordat deze persoon een 'belangrijke afspraak' heeft terug, want dan zit ze wel achter haar bureau en heeft ze haast, dus wil ze je probleem snel oplossen.
4. Als je eenmaal een moefti aan de lijn hebt is het alleen nog een kwestie van uitleggen. Binnen vijftien seconden is het hele probleem opgelost en dan blijkt uiteraard dat de oorspronkelijke moefti helemaal niet over jouw probleem ging, maar de alternatieve moefti wel. En dat ze best gezellig is om even mee te kletsen.

Muur

Als je op donderdag voor het aanvragen van een beurs van het kastje naar de muur gestuurd wordt, wil je natuurlijk niet dat die muur op donderdag gesloten is. Toch is het zo, want Murphy's Law geldt ook voor de universitaire bureaucratie. En wanneer je vrijdag terug komt, moet je onderhandelen met een helse receptioniste. Zo een die op de vraag "Hoe heten de studentdecanen?" alleen wil vertellen dat het er drie of vier zijn, maar zéker niet hoe ze heten - wie denk je wel niet dat je bent als student?

Dit is maar een van de vele dingen die ik ben tegengekomen in mijn strijd om het verkrijgen van een beurs. Ik ben ook direct vanaf mijn vakantieadres teruggereisd via de universiteit omdat ik een inleverdeadline moest halen - waarna de verantwoordelijke (ervaren) adviseur heel chagrijnig keek en zei dat het systeem vernieuwd was en ze het ook allemaal niet snapte, dus dat ik het maar bij iemand anders moest proberen. (En natuurlijk was diegene op vakantie tot na de deadline). Ik heb een Out of Office-reply gekregen op een dringend mailtje dat alleen zei "Ik ben tot januari 2011 afwezig." Ik heb een ervaren International Officer moeilijk laten kijken door aan te wijzen dat ik moeilijk naar Londen op en neer kan vliegen voor een handtekening. Dit alles is genoeg om door onder je dekens weg te kruipen en puberaal uit te roepen: "Laat dan maar! Ik hoef al niet meer weg!"

Gelukkig heeft Winston Rowntree gelijk met zijn laatste Viruscomix, zie "How Institutions Are". Neem dit van mij aan: als je genoeg lef hebt is er altijd iemand die je kan bellen. Een man (of vrouw) die je kan laten weten dat de grote boze instelling zo gemeen doet. Iemand die vervolgens zegt "Oh, dan maak ik toch even een kopietje? Ik ken Marie persoonlijk", of "Het is onze schuld dat je die deadline niet kan halen, dus ik regel wel even wat", of "Dan scan ik mijn handtekening wel even voor je in, ik vertrouw je volkomen". Volgens mij draait het daar allemaal om: je moet mee kunnen spelen met de grote universitaire netwerkers. Het is (bedoeld of onbedoeld) een test of je in bezit bent van doorzettingsvermogen en connecties. Of een grote mond.

Groningen

Het is met de trein vanaf station Leiden Centraal ongeveer zes uur reizen naar Londen. Dat is maar drie keer zo ver als naar Groningen (en ook maar drie keer zo duur). Waarom voelt het dan toch zo ver weg?