Dit is maar een van de vele dingen die ik ben tegengekomen in mijn strijd om het verkrijgen van een beurs. Ik ben ook direct vanaf mijn vakantieadres teruggereisd via de universiteit omdat ik een inleverdeadline moest halen - waarna de verantwoordelijke (ervaren) adviseur heel chagrijnig keek en zei dat het systeem vernieuwd was en ze het ook allemaal niet snapte, dus dat ik het maar bij iemand anders moest proberen. (En natuurlijk was diegene op vakantie tot na de deadline). Ik heb een Out of Office-reply gekregen op een dringend mailtje dat alleen zei "Ik ben tot januari 2011 afwezig." Ik heb een ervaren International Officer moeilijk laten kijken door aan te wijzen dat ik moeilijk naar Londen op en neer kan vliegen voor een handtekening. Dit alles is genoeg om door onder je dekens weg te kruipen en puberaal uit te roepen: "Laat dan maar! Ik hoef al niet meer weg!"
Gelukkig heeft Winston Rowntree gelijk met zijn laatste Viruscomix, zie "How Institutions Are". Neem dit van mij aan: als je genoeg lef hebt is er altijd iemand die je kan bellen. Een man (of vrouw) die je kan laten weten dat de grote boze instelling zo gemeen doet. Iemand die vervolgens zegt "Oh, dan maak ik toch even een kopietje? Ik ken Marie persoonlijk", of "Het is onze schuld dat je die deadline niet kan halen, dus ik regel wel even wat", of "Dan scan ik mijn handtekening wel even voor je in, ik vertrouw je volkomen". Volgens mij draait het daar allemaal om: je moet mee kunnen spelen met de grote universitaire netwerkers. Het is (bedoeld of onbedoeld) een test of je in bezit bent van doorzettingsvermogen en connecties. Of een grote mond.
