Of niet? Ik sprak later een medestudent, R., die mij prees om mijn fashionable scriptieonderwerp. Volgens hem was het tussen G. en mij geen kwestie van wie er intelligenter was, maar een heel simpel verschil in de hipheid van ons interessegebied. Waar G. dolblij werd van geavanceerde theoretische logica, dacht ik 'Kom, dat klimaat, daar hebben ze het zo vaak over, zou dat wat zijn?' Dat bleek een goede gok. Of, om helemaal eerlijk te zijn, ik was niet degene die dat dacht, het was mijn inside man in de universiteit in kwestie. Hij zei een week of wat voor ik mijn beurs-sollicitatiegesprek had simpelweg: 'Dit is wat ze willen horen.'
R. was geschokt toen hij dat hoorde. Wat! Vriendjespolitiek? Op de universiteit? Het moest toch niet gekker worden. Inmiddels is hij zelf bezig met het solliciteren voor PhDs en wat blijkt? Hij kwam laatst naar me toe en zei: "Ik heb precies gedaan wat je zei, gewoon een mail gestuurd aan professor Y van universiteit X om te vragen of hij mijn scriptievoorstel wou lezen en inmiddels heb ik al een mailbox vol aan uitwisselingen over dat voorstel! Hij vertelt precies wat ze willen horen! Fantastisch!"
Is dat een oneerlijke manier van werken? Er blijkt een chique Engelse universiteit te zijn waar dit allemaal niet opgaat - waar mensen wanneer je ze een mail stuurt kortaf terug mailen dat ze niet kunnen overleggen omdat dat 'oneerlijk zou zijn tegenover de andere studenten'. Echt waar? Had G. in het bovenstaande geval niet in contact kunnen treden met de universiteit om te vragen waar ze naar op zoek waren? Wanneer je in het bedrijfsleven solliciteert doe je dat toch ook niet zonder te informeren naar de functieomschrijving...?
