At a Conference
You are standing in the corner of a conference room, all by yourself. There is a group of academics here.
>examine academics
The group of academics looks terrifying. They are talking, no doubt of things you don't understand. A young man is standing in the corner opposite you and you can see he's thinking the same thing you are.
>approach loner
You approach the young man.
>say hello
He greets you in return.
Zoals ik eerder schreef weet ik nog niet of ik ergens in de UK ben toegelaten voor een PhD. Toch ben ik al op het magische punt gekomen waarop ik met een gerust hart kan zeggen dat ik er alles aan heb gedaan. Reden genoeg dus om snel neer te pennen wat ik allemaal gedaan heb om op dat punt te komen, lieve lezer, voordat eventuele afwijzingen me verbitterd en cynisch maken.
Zoals jullie weten viel de keuze om er voor te gaan ergens eind oktober. Vervolgens verliep mijn grote netwerkavontuur, geheel onbedoeld maar ook zeer effectief, in een goed te onderscheiden paar stappen. Hieronder volgt in retrospect (want dan is zoiets altijd makkelijker) een eerste relaas.
At the water coolerMedestudent J. en ik staan gezellig te praten over musea bij de gedeelde koffieautomaat van het instituut. Op de muur hangt een reclameposter voor een bepaalde conferentie en J. zegt: hee, heb jij niet je bachelor aan die universiteit gedaan? Dan pas valt de poster mij ook op en ik zie dat een van mijn favoriete professoren de conferentie heeft georganiseerd.
>contact professor
You contact the professor and he is delighted to hear from you. They are not admitting any more conference guests at the moment, but if you e-mail his secretary and mention he's fine with it she'll enroll you anyway.
Boejah. Het besluit mee te doen met de conferentie is nuttig om twee redenen: (1) nieuwe mensen leren kennen in mijn vakgebied, en (2) een streepje voor hebben op andere studenten door proactief te reageren op zo'n poster. (Toen medestudent S. mij een week later vroeg naar de conferentie gaf ik te horen wat mijn professor mij vertelde - de lijst zit vol. Punt. Ik weet zeker dat het passend is om nu heel kwaadaardig een wenkbrauw op te trekken, maar daar leent dit medium zich niet zo voor.) Daarnaast is het nuttig om specifiek naar deze conferentie te gaan omdat het maar kleine universiteit is, dus niet heel angstaanjagend voor een nieuwkomer. Bovendien valt het niet heel erg op als je bij je alma mater naar zo'n conferentie gaat (je valt pas echt op als je zonder echt duidelijke reden naar Montreal vliegt...).
Na de conferentie kon ik twee dingen zeggen: ten eerste had ik gesproken met een man die ik tot nu toe alleen nog maar van naam kende, omdat hij in de schoolboekjes van de bachelor voorkwam. Bovendien mocht ik hem Jim noemen, het resultaat van een avond niet afgeschrokken wegdraaien maar een uitnodiging voor een cruise accepteren. Ten tweede hoorde ik van H., die veel te veel bier ophad, dat hij volgend jaar een zak geld binnen ging halen voor promotieplekken. "Dit zou ik eigenlijk niet moeten vertellen, maar...". Beide momenten blijven in mijn geheugen geplakt!
Had ik daartoe kwaadaardige middelen ingezet? Had ik mijn +5
mind control amulet omgehangen? Nee. Ik hield me slechts aan de volgende twee regels:
(1) Laat je voorstellen door iemand die je al kent, of benader iemand die alleen staat.
(2) Doe gezellig mee met de borrel, het etentje, de cruise. Hoe eng ook, je ziet eruit als een nieuwkomer en dat is erg handig, vooral als de helft van de andere conferentiegangers oud genoeg is om spontaan moedergevoelens te krijgen als ze je daar zien staan. (En hee, gratis eten!)
Al met al een goede oefening voor een paar maanden later, toen ik naar een Echt Grote Conferentie ging.
wordt vervolgd
De laatste brief is op de post. Na een korte vakantie in Canada, zo'n honderdvijftig pond aan koerierdiensten, postzegels en smeergeld, een fish pie met rode wijn en een rogan josh met lager (en vieze grappen), twee gratis cappuchino's (koekje tweemaal afgeslagen), een gratis fles chardonnay (inmiddels berucht), een lezing over de geschiedenis van water, over natuurlijke categorieën (inclusief ludieke plaatjes van koeien), over de geschiedenis van een tiende seconde, een presentatie voor een leesclubje en vele, vele e-mailcontacten kan ik dan eindelijk zeggen: it's out of my hands. Als ze me nu niet aannemen lag dat niet aan mijn rusteloze genetwerk! 
